எழுந்து நிற்கவா...? ஒதுங்கிப் போகவா...??

(முன்னேறத் துடிக்கும் ஒரு இளைஞனை, ஊக்குவிக்காத ஒரு சமூகத்தில் ஒரு குரலாக  சில வரிகள்)

வீ.டீ.எம்.இம்றாத்

அறிவியலோடு மாற்றமடைந்து என்னை - வழிப்படுத்தாத

கொள்கைகள்

என்மீது

திணிக்கப்படுகின்றது - என் சூழலால்.

காலத்தோடு சதுரங்கம் 

விளையாடும் எனது மார்க்கத்துக்கு, காலம்கடந்த மரபுகளை

தடையாக விதிக்கின்றது -  எனது சூழல்.

வரலாறு சொல்கிறது - எனது சூழல்

ஆனால்,

நேற்றைய வெற்றியாளனை மட்டுமே பின்பற்றி நடப்பதற்கு எனக்குடன்பாடில்லை!

ஏனென்றால்,

அவன் கடந்த காலத்தின் கடைசி முடிவு: நானோ எதிர்காலத்தின் முடிவிலியைத்

தேடுகிறேன்.

எனது படிப்பினைகள் எனக்கு கற்றுத்தந்த வழிமுறைக்கும்,

எனது சூழலின் எதிர்பார்ப்புக்கும்

தொடர்புகளே இல்லாத, 

ஓரு சூனியமாக வாழ 

எனக்குடன்பாடில்லை.

என்னூடான சிந்தனையைத் தீர்வுகள்

பொய்ப்படுத்தப்படலாம்;

யதார்தமில்லை என கடந்தகாலத்தோடு 

ஒப்புவிக்கப்படலாம்;

பொறாமையோடு சந்தேகக்கண் கொண்டு பார்த்து தூக்கியெறியப்படலாம்,

ஏனென்றால்,

நான் நாளைய சுபீட்சத்தைப் பற்றியே பேசுகின்றேன்,

ஆனால் எனது சமூகமோ 

நேற்றைய சுவாரஷ்யத்தை இழந்துவிட்டதாய் கவலைப்படுகிறது.

அறிவியலின் நிரப்பமடைந்த பகுதிகள்தான் வாழ்க்கை

வழிமுறை என்கிறது - எனது சூழல்,

அறிவியலின் நிரப்பமறந்த பகுதிகளை நான் தேடியபோது.

சிந்தனை வளர்ச்சியின் வேகமான சுழற்சிக்கு மாற்றமடையாத சோம்பேறித்தனமான - எனது சூழல்,

ஓடத்துடிக்கும் எனது கால்களை ஏளனம் செய்கிறது.

எனக்கான வாய்ப்புக்கள் எங்கையோ தூரத்தில் தெரிந்த போதும், 

யாரோ ஒருவருக்காக அருகில் இருக்கும் வாய்ப்பை என் மீது இலகுவாக திணிக்கின்றது - எனது சூழல்.

மொத்ததில்,

எனது அசைவுகளுக்கு தோள்கொடுத்து 

ஊக்குவிக்காமல் தட்டித்தூங்கவைக்கும்  இந்த சூழலோடு,

ஒதுங்கிப்போய் தோற்று விடவா?? இல்லை

இந்த சூழலுக்கெதிராய்

எழுத்துநின்று வெற்றிபெறவா??