இவ்வளவுதான் வாழ்கை

மனிதன் கபுறுக்குள் வைக்கப்பட்டு ஒரு நாள், அதாவது சரியாக 24 மணி நேரத்திற்குப் பிறகு உடலின் வழியில் இருந்து வெளியே வரத் துவங்கும் மனித குடலில் பூச்சிகள் கூட்டம்.

தாங்க முடியாத துர்நாற்றம் கூட பரவத் துவங்குகிறது,

பூச்சிகளும், புழுக்களும் மனித உடலை நோக்கி செல்ல ஆரம்பித்து மனித மாமிசத்தை உண்ணத் துவங்குகின்றன.

அடக்கம் செய்து 3 நாட்கள் கழித்து மூக்கின் நிலை மாற துவங்குகிறது.

6 நாட்களுக்குப் பிறகு, நகங்கள் விழத் துவங்குகின்றன.

9 நாட்களுக்கு பிறகு முடி உதிர்தல் ஆரம்பம்.

மனித உடலில் ஒரு முடி கூட மிஞ்சவில்லை வயிறு வீங்கத் துவங்குகிறது.

17 நாட்களுக்குப் பிறகு வயிறு வெடித்து மற்ற பாகங்கள் வெளியே வரத் துவங்குகின்றன.

60 நாள் கழிச்சு உடலில் இருந்து எல்லா சதைகளும் முடிந்து விடுகிறது, ஒரு சதை கூட மனித உடலில் எஞ்சவில்லை.

90 நாட்களுக்குப் பிறகு, எல்லா எலும்புகளும் ஒன்றுக்கொன்று பிரிக்கத் தொடங்குகின்றன.

ஒரு வருடம் கழித்து, எலும்புகள் அழுகிப்போகின்றன.

எனவே,  நண்பர்கள், பெருமை, ஆணவம், பேராசை, பேராசை, ஆணவம், பகை, பொறாமை, வெறுப்பு, பொறாமை, கௌரவம், கண்ணியம், பெயர், பதவி,  இவை எல்லாம் எங்கே போகிறது?

எல்லாம் மண்ணாக கலக்கிறது.

மனிதனின் நிலை என்ன?

மண்ணால் ஆனது மண்ணுக்குள் புதைந்து மண்ணாகிறது.

ஐந்து அல்லது ஆறடி மனிதன் கல்லறைக்கு சென்று பெயரின்றி விடுகிறான்.

உலகத்தில் திமிராக நடப்பவன், தான் வல்லமை மிக்கவன் என்று நினைப்பவன், மற்றவர்களை இழிவாக பார்ப்பவன், உலகை ஆள்பவன், கபுறுக்குள் நுழைந்தவுடன் மிஞ்சியது "அழுக்கு" தான்.

எனவே, ஒரு மனிதன் தனது மறுமை வாழ்க்கையை அழகாக்க, ஒவ்வொரு நொடியும் யோசிக்க வேண்டும்.

நாம் அல்லாஹ்வை நினைவு கூர வேண்டும்.

ஒவ்வொரு நல்ல காரியத்திலும், வழிபாட்டிலும் நேர்மை இருக்க வேண்டும்.

நல்ல முடிவு கிடைக்க பிரார்த்திக்க வேண்டும்...!