யாழ்ப்பாண சோனகதெரு ஜனாஸா பள்ளியின் காணியை என்ன செய்யலாம்..?

(எம்.எஸ்.ஜே) 

1744 ஆம் ஆண்டு நல்லூரிலிருந்து இடம்பெயர்ந்த முஸ்லிம்கள் யாழ்ப்பாண சோனகதெரு பிரதேசத்தில் குடியிருந்தனர். அக்காலத்தில் அவர்களில் யாராவது மரணித்தால் அப்போது காட்டுப் பிரதேசமாக விளங்கிய குளத்தடி பிரதேசத்தில் மையத்துக்கள் அடக்கப்பட்டு வந்தது. மையத்துக்கள் அடக்கப்படும் இடம் தாழ்ந்த பிரதேசமாக இருந்ததால் சின்னக்குளம் மற்றும் பெரிய குளம் என்பன வெட்டப்பட்டு அங்கிருந்து அள்ளப்பட்ட மண் தற்போதுள்ள மையவாடியின் மேல் கொட்டப்பட்டு மையவாடி உயர்த்ப்பட்டது. 

1950களில் ஏற்பட்ட ஒரு வாக்கு வாதத்தை அடுத்து பெரியதெருவைச் சேர்ந்தவர்கள் குளத்தடி பிரதேசத்தில் மையத்துகளை அடக்கம் செய்வதை தவிர்த்து பெரிய பள்ளிவாசல் வளவில் அடக்கம் செய்தனர். இவ்வாறு சில மையத்துக்கள் அடக்கப்பட்ட நிலையில் இடப்பற்றாக்குறை ஏற்படும் எனக் கருதிய சிலர் சின்னப்பள்ளி ஜனாஸா பள்ளி நிர்வாகி மர்ஹும் எம்.சேகு மதார்  தலைமையிலான குழுவைச் சந்தித்து மீண்டும் மையத்துக்களை குளத்தடி பிரதேசத்தில் அடக்க இடமளிக்க வேண்டும் எனக் கேட்டுக் கொண்டனர். அதற்கு பதிலாக மையவாடிக்கு சில காணிகளை வாங்கித்தருவதாகவும் அவர்கள் உறுதியளித்தனர். இந்த உடன்பாட்டின் பிரகாரம் வாங்கப்பட்டதே பெரிய குளத்துக்கு முன்னாலுள்ள ஜனாஸா பள்ளிக்கு பக்கத்திலும் பின்னாலுமுள்ள நிலங்களாகும். இந்நிலங்களை வாங்குவதில் மூன்று பேர் பெரும்பாடு பட்டனர். அவர்களில் மர்ஹும் நீதவான் அப்துல்காதர் முன்னின்று செயற்பட்டார். மற்றவர்களின் பெயர்கள் ஞாபகமில்லை. 

அவ்வாறு வாங்கப்பட்ட காணியின் ஒரு பகுதி மண் நிரப்பப்பட்டு உயர்த்தப்பட்டதுடன் அங்கு பெரியதெருவைச் சேர்ந்தவர்களின் ஜனாஸாக்கள் மட்டும் நல்லடக்கம் செய்யப்பட்டது.  குளத்தடிப் பிரதேசத்தில் இருந்த அப்போதைய இளைஞர் குழு  இந்தச் செயற்பாட்டை ஒற்றுமைக்கு குந்தகம் விளைவிக்கும் செயல் எனக் கருதி பெரியதெரு மையத்துக்களை மற்றைய பகுதிகளில் அடக்க நடவடிக்கை எடுத்திருந்தனர்.  இதனால் தெருப் பாகுபாடுகள் சற்று தனிந்து ஊர் ஒற்றுமையாக இருந்தது. இக்காலத்தில் மையவாடிக்காக வாங்கியிருந்த எஞ்சியிருந்த காணித்துண்டுகள் யாழ் சின்னப்பள்ளிவாசல் நிர்வாகத்தினரிடம் ஒப்படைக்கப் பட்டிருந்தது. அந்தக் காணிகளுக்கான உறுதியில் அந்தக் காணி மையத்துகளை அடக்க மட்டுமே பாவிக்கப்பட பட வேண்டுமென்ற நிபந்தனையும் சேர்க்கப்பட்டுள்ளது. 1980களில் யாழ்ப்பாண முஸ்லிம்களின் சனத்தொகை 16000 பேர்களைக் கொண்டதாக விளங்கிய நிலையில் ஏற்கனவே உள்ள மையவாடி பல வருடங்களுக்கு போதுமானதாக இருந்தது. இந்நிலையில் மேலதிக இடம் அப்போது தேவைப்படவில்லை. 

இதனைக் கருத்தில் கொண்டு அப்போதிருந்த சின்னப்பள்ளிவாசல் நிர்வாகசபை அக்காணிகளில் தற்பாலிக கொட்டில்களை அமைத்து வீடற்ற சிலருக்கு அவற்றை வழங்கியிருந்தது. இந்தக்காணிகளை மக்களுக்கு பிரித்துக் கொடுக்கும் காலப்பகுதியில் அந்தக் காணிகளை வழங்கிய சிலர் சின்னப்பள்ளி நிர்வாகத்துடன் நெருங்கிய தொடர்புகளை கொண்டிருந்ததுடன் அவர்களில் ஒருவர் பள்ளி நிர்வாக சபையிலும் இருந்தார் என நினைக்கின்றேன்.   இதனையறிந்தும் அக்காணிகளில் ஒரு பகுதியை வழங்கியிருந்த  அப்போது உயிருடனிருந்த நீதவான் அப்துல்காதர் (ஓய்வு பெற்ற உயர் நீதிமன்ற நீதிபதி) போன்றவர்கள் எதுவும் சொல்லவில்லை. அவர் யதார்த்தத்தை உணர்ந்து சம்மதத்தை மௌனமாக காட்டியிருக்கலாம். முஸ்லிம்கள் யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து வெளியேற்றப்பட்ட 1990 ஓக்ரோபர் 30ஆம் திகதி வரை அப்பிரதேசத்தில் சில குடும்பங்கள் குடியிருந்தன. ஆனால் யாருக்கும் உறுதிகள் வழங்கப்படவில்லை. அவ்வாறு வழங்கவும் சட்டப்படி இடமில்லை. 

அண்மையில் சிலர் அக்காணிகளை பிடித்ததால் மீண்டும் இவ்விவகாரம் சூடுபிடிக்க ஆரம்பித்துள்ளது. மையவாடிக்கென அன்பளிப்புச் செய்யப்பட்ட இடத்தில் மக்களை குடியேற்றலாமா என்ற கேள்வி பரவலாக முன்வைக்கப்படுகிறது. இந்தக்காணிகள் வழங்கப்பட்டு நான்கு தசாப்தங்களை கடந்து விட்ட றிலையில் அங்கு மையத்துகள் எதுவும் அடக்கப்படாதது குறிப்பிடத்தக்கது. உண்மையில் காணி வாங்கப்பட்ட நோக்கம் மையத்துகளை அடக்குவதாக இருந்தாலும் தற்போதைய சூழ் அடுத்த இருபது, முப்பது வருடங்களுக்கு அந்தக் காணிகள் மையத்துக்களை அடக்க தேவைப்படாது. சில வேளை முற்றாக தேவைப்படாமலும் போகலாம். ஏனெனில் ஏற்கனவே அடக்கப்பட்ட இடத்தில் ஐந்து வருடங்களின் பின்னர் மீண்டும் மையத்துகளை அடக்க முடியும் என்பது நோக்கப்படல் வேண்டும். இதனால் திரும்பத் திரும்ப இப்போதுள்ள மையத்துகள் அடக்கும் பிரதேசத்தை சுழற்சி  முறையில் பாவிக்க முடியும். எனவே மையத்துக்கென வழங்கப்பட்ட காணி தற்போதைக்கு தேவைப்பட மாட்டாது.

இக்காணிகளை மக்களுக்கு வழங்குவதாயின் அது வாங்கப்பட்ட நோக்கம் அதன் நன்மைகளும் வாங்கியவர்களுக்கு போய்ச் சேருமா என்ற கேள்வி எழும்புகின்றது. உண்மையில் இறைவனுக்காக செய்யப்படும் செயல்கள் அம்மனிதர்களின் உள்மனதிலுள்ள எண்ணத்தின் அடிப்படையிலேயே வழங்கப்படுகின்றன. இக்காணிகளை வழங்கிய மூதாதையர்களின் நோக்கமும் மக்களுக்கு பிரயோசனப்பட வேண்டும் என்பதாக இருந்துள்ளது. ஆனாலும் கடந்த ஐம்பது வருடங்களுக்கு மேலாக அவற்றிலிருந்து எந்த பிரயோசனத்தையும் மக்கள் அனுபவிக்கவில்லை என்பது உணரப்பட வேண்டும். தொடர்ந்தும் அக்காணிகள் யாருக்கும் பிரயோசனமற்றதாக இன்னும் பல தசாப்தங்கள் இருக்க வேண்டுமா என்ற தீர்மானத்தை மக்கள் தான் எடுக்க வேண்டும்.   

அல்லாஹ் திருக் குர்ஆனில் கூறுகின்றான்: 

''இறைவழியில் தங்கள் செல்வத்தைச் செலவிட்ட பின்னர், அதைத் தொடர்ந்து அதைச் சொல்லிக் காண்பிக்காமலும் அல்லது (வேறு விதமாக) நோவினை செய்யாமலும் இருப்பவர்களுக்கு அதற்குரிய நற்கூலி அவர்களின் இறைவனிடத்தில் உண்டு. இன்னும் அவர்களுக்கு எத்தகைய பயமுமில்லை; அவர்கள் துக்கமும் அடைய மாட்டார்கள்.'' (அல்குர்ஆன் 2:262)

மாற்றுத் திட்டம் என்ன?

இப்பிரதேசம் யாருக்கும் பிரயோசனமின்றி காணப்படும் இவ்வேளையில் அடுத்த நூற்றாண்டுக்கும் அது தரிசு நிலமாக இருக்க விடலாமா அல்லது அதன் மூலம் சமூகத்தில் சிலர் நன்மையடையட்டுமா என்ற முடிவை அக்காணிகளை அன்பளிப்புச் செய்தவர்களின் வாரிசுகள்  எடுக்க வேண்டும். இக்காணிகள் மையத்துகள் அடக்கும் காலம் வரை அப்பிரதேசம் ஏதாவது வருமானமொன்றை சமூகத்தின் பொதுச் சொத்து ஒன்றுக்கு வழங்க முடியுமாயின் அது ஒரு சிறந்த நடவடிக்கையாகும். இன்று பள்ளிவாசல்களுக்காக வழங்கப்பட்ட காணிகளில் எத்தனையோ வீதி அபிவிருத்தித் திட்டங்களுக்காக எடுக்கப்பட்டுள்ளன. இது காலத்தின் தேவை ஏற்பட்ட ஒரு மாற்றம். ஆனால் இதை வழங்கியவர்களின் உள்ளத்திலிருந்த எண்ணத்துக் கேற்ப அந்தக் காணிகளை பள்ளிவாசல்களுக்கு வழங்கிய நன்மை அவர்களுக்கு கிடைத்துக் கொண்டேயிருக்கும். அதே போன்றதான ஒரு தீர்மானத்துக்கு தற்போதைய வாரிசுகள் வரவேண்டிய கட்;டாயத்தில்  உள்ளனர். 

இந்தக் காணிகளில் வீடுகளைக் கட்டி அவற்றை வாடகைக்கு வழங்கி அதன் மூலம் கிடைக்கும் வருமானத்தை பள்ளிவாசலுக்கு  வழங்குவதன் அவர்களுக்கு கிடைக்கும் நன்மையை இரட்டிப்பாக்கலாம். முதலாவது வகை நன்மை காணியை மையவாடிக்கு வழங்கியதற்காக கிடைக்கும். இரண்டாவது வகை நன்மை பள்ளிவாசல் ஒன்றை நன்றாக  இயங்க வைக்க வருமானத்தை வழங்கியதற்காக சதகத்துல் ஜாரியா என்ற நிலையான நன்மை  கிடைக்கும்.  அவ்வாறில்லா விடின் அந்நிலத்தை விவசாயத்துக்காக வழங்கி அந்த நிதியை பொதுத் தேவைகளுக்கு பயன் படுத்தலாம். ஆனால் அந்நிலம் உப்புத் தரையாக காணப்படுவதால் விவாசாயம் எதுவும் அதில் செய்ய முடியாது. ஆனால் வீடுகளை பெரும் கட்டிடமாக கட்டாமல் சிறிய அமைப்பில் அறைச் சுவர் போட்டு நிலத்துக்கு கொங்கிறீட் இட்டு கட்டிக் கொடுக்கலாம். அல்லது வெறும் நிலத்தை சிறிய வாடகைக்கு கொடுத்து காணியை பாவிக்க விரும்புபவர்களே தமது தற்காலிக வீடுகளை அமைத்துக் கொள்ள அனுமதிக்கலாம். பள்ளிவாசல் மூலமாகவே சகல கட்டுப்பாடுகளையும் விதித்து நடைமுறைப்படுத்துவதன் ஊடாக தற்போது வாரிசுகள் இடம்பெயர்ந்துள்ளமையினால் ஏற்படக்கூடிய அனைத்து வசதிக்குறைவுகளையும் நிவர்த்தி செய்யலாம்.     

 மேலும் வக்ப் ஆக வழங்கப்பட்ட ஒரு சொத்தை விற்பது கூடாது. ஆனால் அதன் பிரயோசனம் முஸ்லிம் பொதுமக்களுக்கு கிடைப்பதற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்வதில் இறைவன் குறைபிடிக்க மாட்டான். இன்று யாழ்ப்பாண முஸ்லிம்களில் மீளக்குடியேறியுள்ள சிலர் காணிகள் இன்றி உள்ளனர். அவர்களில் தொழுகையாளிகளுக்கும் ஏழைகளுக்கும் ஏற்கனவே யாழ்ப்பாணத்தில் காணிகள் அற்றவருக்கும் வசிப்பதற்காக இந்த காணிகளை கொடுக்கலாம். (அதன் வாடகை வருமானத்தை பள்ளிவாசலுக்கு அளிக்கலாம். அல்லது மையவாடியை பராமரிக்கும் செலவுகளுக்காக அப்பணத்தை செலவளிக்கலாம்). மேலும் உடனடியாக குடியேறக் கூடியவராகவும் அந்த நபர் இருக்க வேண்டும்.  அதன் மூலமாக யாழ்ப்பாணத்தில் புதிதாக இருபது குடும்பங்களை குடியேற்றலாம். இதன் மூலமாக தொழக் கூடியவர்கள் பெருகி மஸ்ஜிதுகள் செழிப்பாகும். ஒஸ்மானியா பாடசாலையில் கல்வி கற்கும் மாணவர்களின் எண்ணிக்கையை அதிகரிக்கலாம். மக்களை மீளக்குடியேற்றுவதன் மூலமாக முஸ்லிம்களின் இடம் பாதுகாக்கப் பட வேண்டுமென்று விரும்பும் யாழ்ப்பாண முஸ்லிம்களின் எண்ணமும் நிறைவேறும். 

யா அல்லாஹ் எனது கருத்துக்களில் தவறுகள் இருந்தால் அவற்றை மன்னித்தருள்புரிவாயாக! ஆமீன் .